Zondag 21 juli was een drukke dag voor Mike Zito. Eerst trad hij iets na 1 uur op met zijn eigen solomateriaal, ter promotie van 'Gone To Texas', en enkele uren later stond hij er terug met de Royal Southern Brotherhood. Ondanks de hitte ging het publiek beide keren uit de bol. Mike Zito kan met gerust gemak dé revelatie van deze editie genoemd worden. En wat deed de muzikant tussen beide optredens door? Praten met fans, oude en nieuwe vrienden, en met journalisten van allerlei slag. Hij kweet zich al van die taken met een stralende glimlach. Alsof hij niet doodmoe is van het heen en weer reizen en optreden. Alsof het geen 35°C is.

Ben je gelukkig met je optreden van daarnet? 
Zeer zeker, want ik heb mijn zin kunnen doen, én het publiek was heel enthousiast. Charlie (Wooton) en Yonrico (Scott) hebben het goed gedaan. Zij spelen normaal niet met mij, ik heb mijn eigen groep, maar omdat ik hier met de Royal Southern Brotherhood ben, hebben zij het overgenomen.

Waarom ben je hier zonder je groep?
Omdat ik deze zomer op toernee ben met de Brotherhood, en ik maar één soloshow doe. Het festival wou me al eerder boeken, maar dit is de eerste keer dat het lukte. Maar dan wel zonder mijn eigen muzikanten.

Je hebt ze al vernoemd, de Royal Southern Brotherhood. Hoe kwam die supergroep tot stand?
Dat is een lang verhaal, maar ik vertel je de korte versie. Ik ken Devon Allman al heel lang, van toen ik nog in St Louis woonde. Mijn manager woont in New Orleans, en is ook de manager van Cyril Neville. Enkele jaren geleden hebben we 'Pearl River' samen geschreven, en dat beviel ons zo goed, dat we nog enkele liedjes geschreven hebben. Een tijdje geleden zocht Devon een nieuwe manager, en ik stelde voor dat hij eens met mijn manager ging praten. En voor je het weet zaten we samen te spelen, en was de Brotherhood geboren.

Wat betekent dat voor je eigen groep?
Toen we beslisten om het te proberen met de Brotherhood hebben we ook afgesproken onze eigen projecten voor een tijdje aan de kant te schuiven.

Dus je combineert beiden niet?
Nee. Natuurlijk, ik heb net een nieuw album uit, en ik heb wel een promotoer gedaan in de lente, en ik doe er terug één in het najaar, maar de zomer is enkel voor de Brotherhood gereserveerd.

Je woont in een dorpje dat 'Nederland' heet, in Texas. Is er ook een 'België' in Texas?
Niet dat ik weet. Er is wel Paris, Texas, ze hebben zelfs een Eiffeltoren (lacht).
Nederland ligt aan de kust, eeuwen geleden vestigden zich daar enkele Nederlanders, omdat het landschap hen deed terugdenken aan hun eigen land. En nu hebben we windmolens, kanalen en moerassen in Nederland, Texas.

Ik las in een interview dat je je soms afvraagt of een lied dat je geschreven hebt, wel origineel is, omdat het klinkt als iets dat al bestaat.
Ik twijfel niet echt. Maar ze vroegen me hoe het creatieve proces van liedjesschrijven verloopt en ik vertelde dat mijn beste songs 'zomaar' ontstaan. Supersnel. Het gebeurt gewoon. Dan vraag ik me af of ik niet teveel naar een andere artiest geluisterd heb, of iets gekopieerd heb? Ik heb ondertussen geleerd mezelf te vertrouwen, want het komt wel degelijk uit mezelf. En niet van iemand anders. 

Maar het is toch moeilijk om een echt origineel lied te schrijven, want muziek is overal?
De originaliteit ligt bij de persoon die het lied schrijft. De sound die je gebruikt, je persoonlijkheid. Ik ben niet echt origineel omdat ik van country, blues en rock hou, maar ik mix al die dingen, en dat geluid is anders dan bij anderen, juist door het specifieke genre waar ik van hou. Dus ofwel kopieer je iemand volledig, ofwel ben je een echte originele artiest, en breng je je eigen versies.

Je nieuw album heet 'Gone To Texas'. Waar komt die titel vandaan?
Ik hou enorm van geschiedenisboeken. In een boek over Texas las ik een hoofdstuk met als titel 'Gone To Texas'. Voordat Texas deel uitmaakte van Amerika, was het Spaans grondgebied. Als mensen problemen hadden thuis, dan liepen ze weg naar Texas. Ze liepen weg van hun schulden, hun problemen, hun leven. Ze lieten alles achter en begonnen opnieuw. Dat werd niet altijd positief bekeken. Maar later werden heel wat van die mannen beroemd, ze stierven  in de Alamo, of ze deden goede zaken in Texas.
Ook ik heb mijn familie en leven in St Louis achtergelaten, en ben naar Texas gekomen, waar ik mijn leven terug in orde gekregen heb. Ik schreef er een lied over, en toen dacht ik, ik maak een volledig album. Met Texas kan je alle kanten uit, er is Texaanse muziek, de artiesten die hier wonen, de staat Texas zelf. Maar ik wil dat toch niet voor elk album doen.

Je zal een ander thema moeten vinden.
Niet direct een ander thema, het volgende album zal iets anders moeten worden. Maar een thema album mag wel eens. 'Pearl River' was ook zoiets, daar zat heel wat van New Orleans in, omdat mijn grootvader in New Orleans aankwam vanuit Sicilië. Een thema maakt het wel interessanter, meer als een boek met verhalen.

Je bent duidelijk een verhalenverteller. Maar waar vind je die verhalen? 
Sommige zijn persoonlijk en andere niet. Soms hoor je iets wat je kan gebruiken. BB King zei ooit tegen Marcia Ball dat ze over dingen moest schrijven die in haar buurt gebeurden, als ze een goede songwriter wilde worden. Mijn liedjes komen van overal, mijn eigen leven, mijn drugsverslaving, mijn verleden. Ik woon niet in de streek waar ik ben opgegroeid, dus ik bekijk het als een toerist. Ik zie dingen anders.

Is het niet vreemd om over je eigen leven te zingen?
Voor mij niet, want de mensen die ik bewonder, of die mij inspireren, zingen ook over persoonlijke dingen. Hoe kan je iets zingen en het niet menen? Zelfs in een lied dat ik niet zelf schreef, moet ik iets kunnen vinden dat me aanspreekt.

Maar het moet toch niet iets zijn dat jou persoonlijk overkwam?
Nee, dat is waar, niet altijd. Maar die liedjes betekenen het meeste voor mij omdat ik weet waarover het gaat en omdat ik er achter sta. De mensen waarderen die eerlijkheid omdat we toch allemaal hetzelfde zijn, we hebben allemaal dezelfde problemen die we moeten oplossen. Het publiek voelt het als je echt bent, ze kennen het verschil tussen zever en echtheid. Het verschil tussen gewoon goed en fantastisch. Niet dat ik zo fantastisch ben, maar je moet het in de context zien, een lied kan gewoon goed zijn, en een ander fantastisch, juist omdat er iets meer achter zit. Iedereen kent wel zo'n liedjes, waar we naar luisteren als we in een bepaalde gemoedstoestand zijn. Ik heb dat ook. Het heeft een tijdje geduurd voor ik begreep dat mijn muziek iets kon betekenen voor anderen. En dat is een grote verantwoordelijkheid.

Nog iets persoonlijks. Je hebt heel wat tattoos.
Dat is juist, ze zijn er al zolang dat ik ze soms vergeet (lacht). 

Waar staat 'Southside' voor?
Ik ben opgegroeid in de Southside van St Louis, en dat is een harde buurt met hardwerkende mensen. Een zeer moeilijke buurt om in op te groeien.

En de '210' in je hals?
Mijn jongste dochter is geboren op dat uur, nl 2u10 in de namiddag.

Was je blij toen je hoorde dat Ruf Records je solo album wou uitbrengen?
Ik probeer al sinds 1998 door Ruf Records te worden ingelijfd, ik stuurde hen al mijn vorige albums, dus ze wisten wie ik was. Toen we elkaar enkele jaren geleden ontmoetten, vroeg Thomas Ruf of ik een paar albums kon producen voor hem. Toen ik bij Ruf Records tekende voor mijn eigen album, begon de Royal Southern Brotherhood ook juist vorm te krijgen. Thomas Ruf heeft een fantastische zaak opgestart, we komen echt  goed overeen.

Een paar vragen over het album nu. Eerst 'Death Row'. Waar gaat dat precies over?
Toen ik naar Texas verhuisde ontmoette ik via Facebook een priester. Hij had een online groep opgericht om op te roepen voor de afschaffing van de doodstraf in Texas. Hij bezoekt ter dood veroordeelden in de gevangenissen van Texas, en hij probeert hen ervan te overtuigen in het reine te komen met wat ze gedaan hebben, voor ze sterven. Ik vond dat heel bijzonder!
Iemand belde me toen ook op omdat hij een lied nodig had voor een film die over gevangenissen gaat. 'Death Row' gaat over een man die ter dood veroordeeld is, en die iemand ontmoet die hem verlossing brengt, en vrede met zichzelf en anderen rond hem. Het is een eenvoudig lied, maar ik denk dat het een duidelijke boodschap heeft. En het past bovendien op een album over Texas.  

En 'Voice in Dallas'?
Dat gaat over iets totaal anders. Toen ik in Dallas aankwam uit St Louis werkte ik voor een muzieklabel, en ik bezocht heel wat muziekwinkels. Ik ontmoette een paar jonge gasten die zich bezighielden met drugs, en zo rolde ik er terug in. Ik bleef wakker tot 4 of 5 uur 's morgens. Ik moest maar 20 minuutjes rijden om thuis te geraken, maar dat lukte me meestal niet, dus ging ik naar een hotel. Daar nam ik pillen om te kunnen slapen, maar ik was soms zo ver heen dat ik allerlei rare geluiden en stemmen hoorde. Dat is verschillende keren gebeurd. Het was echt beangstigend. Ik kan me dat nog zo voor de geest halen. Dat was een slechte tijd.

Iets anders nu. Wie heeft je het meeste beïnvloed als zanger?
Dat is een moeilijke. Als kind zag ik Michael Jackson met de Jackson 5 en ik vond dat het einde. Ik leerde al hun liedjes vanbuiten, en zong alles na. Mijn pa luisterde naar Frank Sinatra. Dus als kind zong ik Michael Jackson of Frank Sinatra. Echt constant (lacht).
Als tiener hoorde ik Bruce Springsteen met 'Born in the USA', en ik was er gek op! Hij speelde ook gitaar, maar zijn stem was fantastisch. Als twintiger ontdekte ik Bobby Bland en BB King. En Gregg Allman.
Weet je, ik was 10 in 1980 en ik vond dat de muziek op niks trok in de jaren 80, maar in de jaren 90 kwam alles terug. Gregg Allman heeft me echt beïnvloed als zanger. En het grappige is, is dat de favoriete zanger van Allman Bobby Bland is. Dus de cirkel is rond.
En dan is er natuurlijk Cyril Neville. Het is fantastisch om met hem op het podium te staan, ik heb veel van hem geleerd. Toen hij mij de tape terugstuurde voor 'Pearl River', waarop hij zijn deel had ingezongen, was ik ondersteboven. Zijn zangstijl is heel ritmisch, zijn stem een apart instrument. Ik zing altijd mee met de gitaar, maar hij neemt het gewoon over. Het is echt ongelofelijk. 
Ik luister niet echt naar nieuwe muziek. Het duurt een hele tijd vooraleer ik iets nieuws goed vind, ik luister veel meer naar oudere muziek. Zoals Muddy Waters, Bobby Bland of de Allman Brothers. Steeds opnieuw. Ik luister ook veel naar John Hiatt of Lyle Lovett. En Delbert McClinton is ook een van mijn favorieten.

En als gitarist?
Dat is ook een lange lijst. Moeilijk om te beantwoorden, want ik luister naar verschillende mensen op verschillende momenten. Het is grappig, ik weet nog dat ik in 1978 een gitaar wou omdat ik Van Halen gehoord had. Maar mijn broer, die ouder is, gaf me een plaat van Jimi Hendrix en zei dat Van Halen maar flauw was (lacht). Hij gaf me ook platen van Cream. Tijdens mijn tienenjaren luisterde ik constant naar Eric Clapton, Eddie Van Halen en Jimi Hendrix, en ook naar Stevie Ray Vaughn en de Allman Brothers.
Ik heb al heel wat gitaristen gehoord, maar voor mij blijven Jimi Hendrix, BB King of Eric Clapton de besten. Als ik één van hen kan benaderen, dan ben ik gelukkig.

Ik heb al heel wat goede dingen gehoord over de bluescruise. Waarom denk jij dat ze succesvol zijn?
Het is een fantastische ervaring. Ze hebben de perfecte mix van verschillende groepen, en dat geeft goede concerten. De eerste keer sliep ik de eerste 3 of 4 dagen niet, en dat kwam niet door drugs (lacht). Ik kon gewoon niet slapen, ik hou te veel van muziek. We speelden tot 6 uur 's morgens en dan ging ik een paar uurtjes slapen, en begon alles terug opnieuw. Van 11 uur 's morgens tot 6 uur 's morgens. Voor mij als muzikant is het echt het einde want je kan mensen zien optreden die je normaal niet te zien krijgt, omdat je zelf aan het rondtoeren bent. Het is een bluesfestival dat 7 dagen duurt en nooit eindigt!

Kathy Van Peteghem